Zonnebloem-Helianthus:
De plant komt uit Noord/Zuid-Amerika. Ze was voor de Inca’s het symbool van hun Zonnegod.
Niet alleen bij de Inca’s wordt zij geassocieerd met de zon, het centrum van licht in ons zonnestelsel, wat met haar licht leven mogelijk maakt op aarde. Denk maar aan Egypte en Echnaton die de zonnegod Aton voor de eerste keer in de Egyptische geschiedenis niet langer als één van de goden zag maar als enige God liet vereren.
Veel mensen op deze aarde en in veel culturen voelen zo de betekenis van de zon. Ook voor veel dichters en schrijvers door de geschiedenis heen heeft ze deze betekenis gehad, de spirituele betekenis.
Eén van de heel mooie spirituele teksten/gedichten, mede geïnspireerd door dit thema is dit gedicht van de Ierse dichter Thoma Moore (1779-1852) : Over de liefde van de ziel, over trouw, en de vergankelijkheid van schoonheid. Want echte pure schoonheid, eenmaal gezien en opgemerkt, en gekoesterd in het hart, wordt nooit meer vergeten door het afsterven of sterven.
Een gedicht wat, in deze tijd van verering en cultivering van uiterlijk schoon en uiterlijk vertoon, veel wijsheid in zich draagt.
Een gedicht voor het ouder worden, om op te spiegel te plakken, om het principe van het geschenk van het leven niet te vergeten, om je te blijven herinneren waar het in het leven echt om gaat, in liefde, tijdens momenten van geluk, van lijden, in ziekte, ouderdom en sterven.
Een gedicht over menselijke bescheidenheid en het ontzag voor het onnoembare grote, dat wat je in tijden van lijden troost, en je moeilijkheden verwarmt en verlicht. Dat wat je niet laat vergeten waar de echte schoonheid van het leven te vinden is. Over overgave aan de ziel en het je wenden in een natuurlijk vertrouwen tot dat echte, dat wat leven en groei en bloei mogelijk maakt.
Een gedicht over de grote werkelijkheid achter de dagelijkse werkelijkheid. Over het vertrouwen daarop en de genade ervan, die werkelijk steunt wanneer je het principe eenmaal kent en als concept voor je leven gaat leren gebruiken. Een concept wat kan zijn als de zon, ver weg, maar groot en dichtbij in haar licht en warmte. En dat net als de zon, ook al schijnt ze soms niet door de wolken heen, nooit echt weg hoeft te zijn en ook ieder moment weer tevoorschijn kan komen in je leven.
Dit gedicht ontroert me altijd in het lezen. Hij zal het geschreven hebben voor hemzelf en een geliefde in het zich realiseren dat hij van diegene houdt en diegene van hem met een liefde die groter is dan van dat moment, met een liefde die de schoonheid van de geliefde ziet die groter is en dieper gaat dan alleen het uiterlijk. En dat dat Grote Mooie datgene is waar het eigelijk om gaat.
Het gedicht is voor mij een moment van licht en waarheid, wat in een zegenend moment van vertrouwen, de liefde tussen deze beide mensen vervult met een belofte van liefde en trouw, groter dan dan alles tot nu toe.
Het gedicht:
-
-
Believe Me, If All Those Endearing Young Charms
-
-
-
Believe me if all those endearing young charms
-
Which I gaze on so fondly today,
-
Were to change by tomorrow, and fleet in my arms,
-
Like fairy-gifts fading away
-
Thou wouldst still be adored as this moment thou art,
-
Let thy loveliness fade as it will,
-
And around the dear ruin, each wish of my heart
-
Would entwine itself verdantly still.
-
-
It is not while beauty and youth are thine own,
-
And thy cheeks unprofaned by a tear,
-
That the fervour and faith of a soul can be known,
-
To which time will but make thee more dear.
-
No, the heart that has truly loved, never forgets,
-
But as truly loves on to the close,
-
As the sun-flower turns on her god, when he sets,
-
The same look which she turned when he rose.
