Dahlia:

Dahlia is één van mijn (vele) favoriete bloemen.

Vanaf het moment dat ik haar voor de eerste keer in de tuin had, ben ik van haar gaan houden.

Ik hou van haar om de mooie sappige knoppen. De vele manieren van bloei, in kleur en vorm, haar altijd veelkleurige en overweldigende aanwezigheid, en haar kracht. Geen bloem blijft zo mooi onder alle weersomstandigheden. Weer of geen weer, Dahlia straalt.

Bijen en vlinders houden van haar om haar nectar.

Zelfs verwelkend, is ze mooi en nuttig ook, als insecten een schuilplaats vinden onder en tussen haar bloemblaadjes:

Ze heeft heel veel gezichten, en ik ben iedere keer verrast over haar verschijningen, in hoe ze zich steeds weer anders in haar schoonheid aan mij laat zien. Ik bleef foto's maken deze zomer. En allemaal mooi.

Prachtig. Dahlia, ik zou over haar gaan schrijven.

Daar gebeurde dus iets heel leuks mee, met dat schrijven.

Ik was in het Engels over haar aan het schrijven, en bedacht dat ik niet zeker wist hoe je haar naam spelde. In het Nederlands hoefde ik me dat dat niet af te vragen, maar in Engels wel. Dahlia was voor mij altijd gewoon Dahlia. Punt. Geen vragen over haar naam, hoe die te spellen.

Nu dus opeens een vraag, vanwege het Engels.

Kijken in het woordenboek. Maar in plaats van me met de spelling bezig te gaan houden, zag ik een verwijzing naar haar naam.

Ik had me nooit afgevraagd waar haar naam vandaan kwam. Nu wou ik het wel graag weten, interessant, opeens was ik nieuwsgierig geworden, ging op ontdekkingstocht op het web. En leerde dat:

Ze oorspronkelijk uit Mexico komt. Is genoemd naar Andreas Dahl, een Zweedse botanicus, als eerbetoon aan hem en als dank voor zijn belangrijke werk. Zijn vriend Carl Peter Thunberg heeft voor de naamgeving gezorgd. Hij was degene die Dahlia heeft ontdekt in de 18e eeuw.

Thunberg voer als arts mee op een van de schepen van de Verenigde Oost-Indische Compagnie, een Hollandse handels organisatie, die vele schepen had die overal over de hele wereld voeren. In tijden dat nieuwe werelden, pas ontdekt, niet alleen voor een enorme economische groei zorgden, maar waarin door mensen als Thunberg, ook veel nieuwe ontdekkingen werden gedaan. Nieuwe volken, rassen, een onbekende planten- en dieren-wereld, alles was onderwerp voor ontdekkingen, en publiceren, en discussiëren.

Dahl was één van de eersten ( in een groepje van drie mannen ) in Zweden, die publiceerden over de negatieve gevolgen voor het leefmilieu door de fabricering van haring-olie. Dit document was de aanleiding voor de eerste Zweedse stap tegen een beperking van het ongelimiteerd lozen van industrie-afval, vanwege de negatieve gevolgen voor de natuur.

Toen ik dit las, was ik op de een of andere manier trots op m'n Dahlia's, vanwege Dahl. Zo van: "Jullie kunnen met recht trots op je naam zijn". En ik dacht: "Geen wonder dat ik zo van Dahlia's hou, zo met dit hele verhaal erachter. Wat een moed en wat een visie, Thunberg en Dahl, in die tijd, de 18e eeuw".

Een paar dagen later zag ik een prachtige documentaire op de BBC over de Galapagos-eilanden. Over de natuur daar, en over Charles Darwin en zijn ontdekking van de evolutie van de natuur.

Ik zag weer een moedig mens, met een visie. Een visie die hij deelde met de wetenschappers van die tijd, en die op alle wetenschappelijke en maatschappelijke stromingen in die tijd, en in religie, ontzettend veel invloed heeft gehad.

Zijn visie gooide alles overhoop binnen de gevestigde orde. En werd gevolgd.

Wij kijken nu anders naar de natuur, en naar onszelf, doordat mensen zoals hij en Dahl, anders begonnen te kijken.

Na die film gingen mijn gedachten verder. Ik kon even niet anders denken ( vanuit mijzelf als vegetariër ) dan: "Wat zou er gebeurd zijn wanneer Darwin naar de prachtige schildpadden had gekeken, alleen maar als zijnde voedsel."

Gelukkig voor hen en voor ons, dat hij dat niet deed, dat hij er anders naar keek.

Hij keek er niet naar met de ogen van een mens die enkel en alleen moet overleven, een hongerig mens. Hij keek er naar met de ogen van een mens die wil weten, wil begrijpen, wijzer wil worden, een ontdekkingsreiziger.

-------

Daarna begon ik me een paar dagen verdrietig te voelen, vanwege de gedachte hoe het zou zijn geweest als Darwin enkel maar voedsel had gezien...

Hoe het mooie van moeder aarde door de onwetendheid van mensen, nog steeds wordt vernietigd, en opgeofferd. Om de mensen te plezieren, om ze het leven mogelijk, gemakkelijk, en aangenaam, en voor sommigen super aangenaam, te maken.

Ik dacht aan alle dieren die geslacht, gejaagd, en opgegeten worden, voor eten, huid, etc.

Aan alle natuurlijke ruimte die opgeofferd wordt aan woningbouw, wegen, het boren naar gas, winnen van olie, winnen van diamanten, de zee die leeggevist wordt. Allemaal voor geld, winst, nog meer geld, nog meer winst, nog meer van alles, dieren en planten die daardoor met uitsterven bedreigd worden, natuur wat stukje bij beetje verdwijnt....

Kortom het hele, "They paved paradise, put up a parking-lot" verhaal. ( De bekende Joni Mitchell song )

Ik dacht aan de dieren en planten die altijd weer op de laatste plaats komen. Omdat de mensen 'hebberig' zijn.

En waarom? Omdat de mens een goed leven wil hebben, en gelukkig wil zijn, wat ook zo hoort. Maar die daarbij te kortzichtig is, niet aan de toekomst denkt, en het kostbare verlies van natuur niet mee laat tellen in de winst. Laat staan het eerlijk wil delen met elkaar......

Ik was een paar dagen behoorlijk verdrietig hierom.

Maar daarna kreeg ik een hele positieve en hoopvolle gedachte: Dahl en Darwin keken anders!

En ik begon te denken aan het feit dat in de geschiedenis van de aarde er steeds mensen zijn geweest die anders keken, anders dachten, anders deden.

Ik bedacht me dat er steeds tijdperken en periodes zijn geweest in de geschiedenis van de aarde waarin grote vooruitgang werd geboekt met de ontwikkeling van de mensheid naar een hoger nivo.

Door mensen als Darwin, die anders keken. Die in staat waren naar iets te kijken met een vraag, een willen weten, met de blik van een ontdekkingsreiziger. Mannen en vrouwen met een visie. Die bereid waren risico's te nemen, zich opofferingen te getroosten, en strijd te voeren, omdat ze iets bijzonders begonnen te zien, en anders begonnen te kijken.

En ik begon te denken aan alle wereldwijde organisaties, actie-groepen, en individuele mensen, die in deze tijd zoveel werk verrichten om de natuur te beschermen, de mensen wijzer te maken, omdat zij vinden dat de natuur waardevol is. Waardevol genoeg om haar te helpen overleven, en een toekomst te geven.

En ik begon mij te realiseren dat heel veel mensen 'anders' beginnen te kijken.

En ook begon ik te zien dat het niet uitmaakt hoe klein en simpel het voor een ieder ook begint, maar dat iedereen kan beginnen een ontdekkingsreiziger te zijn, door anders te gaan kijken.

We kunnen allemaal die keus maken, om er anders naar te gaan kijken, om te willen weten, te gaan onderzoeken. Om een begin maken met onszelf vragen te stellen. Om creatief te zijn in datgene waar we in geloven, thuis, op het werk, in onszelf, door er anders naar te kijken.

En ik realiseerde me ook dat je daarvoor dapper moet zijn, want het is niet altijd leuk wat je dan ziet, niet in jezelf en niet om je heen. Je hebt lef nodig om met een open hart, en met compassie, en met een vragende blik naar alles te gaan kijken. Alles anders te gaan zien. Want het gaat pijn doen als je voelt met je hart, en het gaat moed kosten, om dat wat je gaat zien voor jezelf als consequentie onder ogen te gaan zien, vooral als het betekent anders te gaan leven.

- Niet dat iedereen vegetariër moet gaan worden, we hebben allemaal een 'eigen' gevoel over hoe de natuur wel of niet bij ons hoort, zo'n keus komt van binnenuit - Maar ik ben vegetariër geworden, toen ik na een verhuizing, naast een veehandelaar kwam te wonen, en toen pas eens goed zag wat de dieren door moeten maken, voor ze op ons bordje terecht komen.

Ik kon er op een gegeven moment niet meer naar kijken, en tegelijkertijd naar de slager gaan, en zeker geen vlees eten, ik wou er helemaal geen deel meer aan hebben.

Alhoewel dat niet eenvoudig was in het begin. Want ik werd belachelijk gemaakt: "Je kunt niet de dieren redden alleen omdat jij ze niet meer eet". En als ik al eens ziek was kwam dat doordat ik 'niet goed at'. Ik werd een 'lastige gast' op dineetjes, 'eigenwijs' en 'koppig', en het onderwerp voor slechte grappen, tot uiteindelijk iedereen ophield, omdat ze zagen dat ik er serieus in was.

Het was het begin voor mij om in liefde met de natuur te komen. Anders te gaan kijken, en anders te gaan leven, en belangrijker, me anders te gaan voelen.

Het was het begin van de 'ontdekkingsreiziger' in mezelf. De 'dappere heldin', die eropuit gaat, onderzoekt, wijs wil worden, tegen het gevestigde in gaat, die zichzelf wil zijn, haar eigen mening wil hebben, en daar ook voor uit wil komen.

Met open hart, en open ogen, rondkijken, invoelen, mezelf vragen stellen.

En ik weet in mijzelf nu zeker dat het gevoel van te willen domineren, je mindere te verslaan door hem te overmeesteren, en op te eten, het roofdier in de mens, verbonden is met het eten van vlees. Het voelde in mijzelf als oud evolutionair en genetisch iets, en ik mij kon voorstellen dat de zich kwetsbaar en bedreigd voelende mens uit de prehistorie, door het overmeesteren en opeten van een dier, er als overwinnaar, en machthebber uitkwam. Maar ook dat door diezelfde dominantie steeds te moeten handhaven en verdedigen, dat de mens er steeds mee door zou moeten gaan. En ik zie in de patronen van onze mensheid, in de oorlogen en onrust van vandaag.... ja men gaat er nog steeds mee door.

Dat hele patroon van te moeten vechten, verdedigen, en willen overmeesteren, dat hele patroon verdween uit mijn systeem mij door het vegetariër worden. Ik heb later gemerkt dat het zo was bij mij.

Door het geen vlees meer eten kreeg ik rust, raakte ik mijn gevoel voor boosheid en agressie kwijt, dat verdween gewoon, en ik merkte dat het veel gemakkelijker was om harmonie te ervaren met de natuur en ook met de dieren en mensen, nadat ik vegetariër was geworden. Geen vlees eten had mij de vrede gebracht.

Ik kwam er ook achter dat daarna langzamerhand mijn levensstijl veranderde, en ik mij niet meer zo bezig ging houden met overleven, dat er meer was dan werken, huis, je geld, en het goed hebben met jezelf. Mijn idee van bezit werd ook anders, ik had niet zoveel meer nodig. Vakantie, een auto, het goed en leuk hebben met je gezin en familie, en mooie dingen bezitten, etc... het werd veel minder belangrijk.

Want wat is de zin van dat allemaal te willen hebben, wanneer de plek waar we dat hebben er straks niet meer is. De aarde, de natuur. Want we zijn rustig aan bezig die plek te vernietigen, met onze manier van leven, en alles maar moeten hebben. En niet meer in de harmonie met de natuur, verliezen we ook de zorg en liefde ervoor, en alles wordt steeds lelijker, en ellendiger, voor iedereen om te leven.

Nee, voor mij had dat geen zin meer. Ik wilde het anders, en dat werd het ook. Het is heel wat simpeler geworden, maar wel prettiger en gelukkiger. En rijker in spirituele zin.

In durven verder te willen kijken, in vragen stellen, in mijn kunst, in erover schrijven, in het houden van de natuur, en mijn tuin, de bloemen, heb ik een heel nieuwe wereld ontdekt in mezelf. In mijn innerlijk. En er is nog veel 'niet in kaart gebracht gebied'. Ik ben nog steeds een ontdekkingsreiziger, een onderzoeker.

Om een onderzoeker te zijn, we kunnen het allemaal. In onszelf vragen blijven stellen. In anders willen kijken. In willen gaan begrijpen. In durven meevoelen. In het met elkaar delen van onze ontdekkingen. We kunnen met elkaar een andere draai geven, aan hoe alles gaat, in deze tijd. Door al is het nog maar zo simpel, en kleinschalig, op onderzoek te gaan in onszelf.

Ieder in zijn/haar eigen belangstellings-gebied, met zijn/haar talent. Voor de een de natuur, voor de ander wetenschap, kunst of muziek. Of gewoon in het dagelijks leven goed om je heen kijken.

En dan het mooie en het nieuwe erin gaan ontdekken, en er dan mee verder gaan. Het uitbreiden. Hoe klein het begin ook is, hoe simpel of bescheiden het project, we kunnen een andere draai aan het geheel geven.

Aan het eind van deze reis, voel ik in mezelf nu een groot respect voor mensen als Dahl, en Darwin, en voor alle onderzoekers en beschermers, van de mooie Natuur. Uit het verleden, in het heden, en naar de toekomst. Mensen die een eerste stap hebben gezet, en nog zetten.

Ik wens de Aarde en de Natuur, de mensheid, het leven, veel van zulke mensen toe. En ik wil graag mijn steentje bijdragen, door in mijzelf de vragen te blijven stellen, te blijven observeren, en te willen inspireren.

En.... ik kijk nu zeker met andere ogen naar m'n Dahlia's in de tuin. Ze zijn nog mooier geworden.....